Het kinderdagverblijf

Onze kleine (grote) dame gaat alweer een jáár naar het kinderdagverblijf. Een jaar geleden begon ik in januari weer met werken na mijn ouderschapsverlof. Wat een mijlpaal. Tijd voor een terugblik, hoe bevalt het ons én haar?

Voordat ik zwanger was, en zelfs nog tijdens de zwangerschap neigde ik meer naar een gastouder als opvang voor Julia als wij beiden moesten werken. Ik had het geluk dat ik heel lang ouderschapsverlof had, waardoor wij pas een knoop hoefden door te hakken toen Julia ongeveer acht maanden oud was. En toen was de knop ineens om. Een kinderdagverblijf gaf ons een veiliger en prettiger gevoel. Dit was gewoon puur een gevoel, we hebben geen enkele ervaring met gastouderopvang, we hebben gewoon ons gevoel gevolgd. Dit gevoel werd versterkt nadat we zijn gaan kijken bij een kinderdagverblijf in de buurt wat ons op beide erg aansprak via internet.

En nu gaat Julia alweer bijna een jaar naar de opvang. Ik herinner me alles nog als de dag van gister, en toch voelt het alsof het al veel langer geleden is dat ik haar de eerste keer bracht. Julia gaat twee dagen per week naar de opvang en is er begonnen in de babygroep (dolfijnen) toen ze tien maanden oud was. Een paar weekjes hiervoor mocht ze een ochtendje gaan wennen. Ik had me er helemaal op ingesteld dat ze zich wellicht aan me vast zou klampen, zou gaan huilen etc. Bring it on! Maar niets bleek minder waar. Een beetje onwennig zat ik met een dikke winterjas aan op een bank te midden van spelende en kruipende baby’s en Julia zat aan mijn voeten. Hoewel ze nog niet kon lopen of praten leek ze prima op haar gemak en wel op ontdekking te willen. Ze keek nog even toen ik afscheid nam en al zwaaiend naar de deur liep en dat was dat. Ga maar hoor, mam, dáág! Ik red me wel. Juist ja. Slik.

Ik had gelukkig voor de twee-en-een-half-uur dat het duurde al wat ingepland dus hop, hop lekker naar Ikea met m’n zus. Ik zat op dat moment al bijna een jaar thuis, van ziekteverlof in zwangerschapsverlof wat weer doorliep in ouderschapsverlof. Heerlijk dat het zo kon, maar in de donkere wintermaanden begon het toch te kriebelen om er wat meer uit te zijn, behalve een rondje om de vijver met Julia. Dit klinkt echt raar als ik het zo opschrijf, ik ben gek op wandelen met haar, maar als het al dagen (of zelfs weken) regent en koud en druilerig is, dan komen de muren langzaam een beetje op je af.

Afijn, het wen-ochtendje ging super goed, wat natuurlijk een heel positief gevoel gaf voor de eerste dag waarop ze dan écht zou gaan. Julia is vier maanden op de babygroep gebleven. In maart werd zij natuurlijk al 1 jaar, maar omdat ze er pas net was, mocht ze een maandje langer bij de baby’s blijven. Per één mei ging ze over naar haar huidige groep (schildpadden), de dreumesen van één tot twee jaar.

Deze overgang was wel pittig voor haar. De groep waar ze kwam (en nog steeds is) bevat per dag maximaal zestien kindjes en omdat een deel natuurlijk ouder was dan haar toen der tijd, was het voor haar een grote stap, deze overgang naar een grotere, drukkere groep waar ze dan ook best een tijdje voor nodig heeft gehad om haar draai te vinden. Dit was te merken doordat ze graag aan tafel zat om alles te overzien, in plaats van tussen alle kindjes te spelen. Ook liet ze, als ik haar ’s middags ophaalde, duidelijk blijken dat ze blij was dat ik er weer was. Soms werd ze dan zelfs een beetje boos / verdrietig. Maar na een paar maanden begon ze echt haar draai te vinden en nu ze ook weer wat ouder is (tweeëntwintig maanden al!) vindt ze het zo leuk om met de kindjes te spelen. Ze loopt aan de hand naar binnen ’s ochtends en is vaak al aan het spelen voordat ik weg ben. Als ik haar ’s middags ophaal komt ze de ene keer enthousiast op me af, de andere keer wil ze eerst nog even iets laten zien waar ze mee speelt. Maar elke dag eindigt het zelfde, namelijk dat ze vraagt: ‘Huis?’ ‘Buiten?’ ‘Auto?’ Ze geeft heel duidelijk aan dat ze weet dat we dan weer lekker naar huis gaan.

Stiekem ben ik me al een beetje aan het voorbereiden dat ze in april over gaat naar de peutergroep. Dit is in een ander (aangrenzend) gebouw, met (nog) onbekende leidsters en kindjes. Hoewel een deel natuurlijk gezellig met haar mee gaat, veel kindjes zijn samen met haar in maart jarig, zal weer een groot gedeelte ouder zijn dan haar. Kindjes die natuurlijk veel sneller zijn en waarschijnlijk al veel beter kunnen praten. Weer een leuke maar spannende nieuwe uitdaging, zowel voor haar als voor mama (haha).